…………
………………………………………………..
17 Ağustos 1999…Merkez üssü Kocaeli’nin Gölcük ilçesi olan büyük bir deprem meydana geldi. Sabah 03.02’de başlayan ve Richter ölçeğine göre 7.4 büyüklüğündeki deprem 45 saniye sürdü. Tüm Marmara Bölgesi’yle birlikte Ankara’dan İzmir’e geniş bir alanda hissedildi.
Bilanço da ağır oldu.
Resmi verilere göre 17 bin 840 kişi öldü, 43 bin 953 kişi yaralandı. 285 bin konut ve 40 binden fazla iş yeri hasara uğradı.
Ülkemizin deprem gerçeği ile yüzleşmesi çok ama çok ağır oldu. Yazımın girişinde yer alan metni haberlerimizde oldukça çok fazla kullandık. Tam 18 yıl önce bugün hafızalarımızda unutamayacağımız acılar yer etti.
17 Ağustos’tan sonra hayatımızda atlatamadığımız korkularımız ve yanımızdan ayırmadığımız deprem çantaları vardı. Yıllar geçtikçe ve kentimizin deprem fay hattında 4. derecede olduğunu öğrenince yüreğimizdeki seslerden epeyce bir uzaklaştık. Artık deprem çantalarımız yok.
Yaşanan acı unutulmuyor ama 18 yılda neler olmuş diye baktığımızda da gerekli bilince erdiğimizi de sanmıyorum. Ama yine de 17 Ağustos depreminden sonra yaşananlar özellikle depreme karşı bakış açısı ve depremle baş etmesi gereken yapılarda, depreme hazırlık çalışmalarında ciddi değişikliklere sebep olduğunu söyleyebiliriz.
17 Ağustos 2017’ye geldiğimizde bu güne kadar yapım hatalarından çöken binaların müteahhitlerine yaklaşık 2100 dava açıldı. Depremden sonra, zorunlu deprem sigortası gibi bir takım düzenlemeler getirildi. Kentsel Dönüşüm hayatımıza girdi ve soluksuz bir rant halinde ilerliyor.
Bugün Allah korusun benzer bir acı yaşasak yine aynı cahilliğimiz ile el baş üstünde kalırız gibi geliyor. Bu da beni hem üzüyor hem ürkütüyor.
18 yıldır bu derin acıyı benzer yazılarla tekrar anımsıyoruz. Keşke bununla ilgili mucizevi bir şeyler yazabilseydim. Yılların tekrar benzer satırlarına hayat veriyorum şuan. Acımız Büyük evet bugüne kadar yapamadıklarımıza acım daha büyük! Hala içimizdeki acı çok taze, kayıplarımıza Allah’tan rahmet geride kalanlara sabır ve sağlık diliyorum.
