Bayramların da miladı var. Milattan Öncesi, Milattan Sonrası… Nerede o eski bayramlar, düşüncesine İÇ çekerek söyleyen insan sayısı çok fazla olsa bile, yeni bayramların yeni keyfini sürenlerde epey fazla.
Lafı fazla uzatmadan, bayramımız da henüz bitmeden KUTLU OLSUN. Hem eskisi, hem yenisi; bayram temizliği, sevgisi, hoşgörüsü getirsin. Bayramlar; bayramlarımız bizim ülkemizin folklorik değerleridir. Çok eskilere dayanırlar. Halkın, ihtiyaçlarından doğmuş sosyolojik, psikolojik gerçeklerdir.
Her şey, içinde halk varsa güzel bir mana taşıyor. İçinde insanın sevgisi, heyecanı, özlemi olan her oluşum ayrı bir tat, gelenek, görenek, folklorik değer anlamına geliyor.
Orta yaşları geçen insanlara göre; “Nerede o eski bayramlar?” Gençlere, yaşı orta yaşın altında olan insanlara göre ise; Bayram; Tatil, seyahat; kaçış demek. Tüketim dünyasıyla, turizm dünyası, bayramları, bayram ve yaz tatillerini dört gözle bekliyorlar.
Her işin ve her canlının doğasında olan en önemli gerçek; Hayatta kalmaktır. İşin doğası gereği, her kurum, insan, kendi yaşamı için onun lehine olan düşüncelere, sistemlere destek verip sahip çıkaktır.
Eski ile yeninin kısır döngüsü müdür, yoksa değişimin, dönüşümün kaçınılmaz olanı mı? Hoca Nasrettin’e sığınarak bir cevap vereceğim; “Yok mu bunun ortası?”
Başaranlar başarıyor; geziye, seyahate veya tatile çıkmadan önce, büyüklerinin, akrabalarının, komşuların halini hatırını sorup, gönüllerini alıyorlar. Yeniliği kayıtsız şartsız özgürlük kabul edenlerin, kuralsızlığı diz boyunu aşmış durumda…
Ne sokağından, ne de akrabasından, haberi olmayan bir sürü yenilik meraklısı insan, eskilerin en yoksul halinden daha yoksul çırpınışlar içinde bolca tüketiyor. Bir türlü beklenen o rahatlamayı, huzuru bulamıyor. Niçin? İşin içinde olan şey; İNSAN!
Çevremizi eksiltir, kısırlaştırırsak, bizi mutlu edecek akraba, komşulardan uzak kalırsak; aldığımızın da anlamı kalmıyor. İnsan iyi şeyleri, güzellikleri, yaşadıklarını, yediğini, içtiğini; anlatmak, dinleyicinin onayını almak isteyen sosyal bir canlıdır. Tıpkı, seyircinin alkışına ihtiyaç duyan sanatçı gibi; insan; akrabaya, komşuya, eşe, dosta ihtiyaç duyar. Muhtaçtır…
Eskileri savunanların haklı bir sürü nedenleri var. Birincisi, yeniliklerden faydalanmak için yeterli istekleri yok. İkincisi, bir hanenin bayram günü açık olmasının iç aydınlığını ruhsal bir törene dönüştürmüş alışkanlıkları var.
Anneme dünyanın en iyi hediyesini versem bayram günü viran bahçeli evinde; kendine göre, gelenleri, gidenleri beklemektir onun yüce vazifesi. Kutsal bir vazife gibidir gelecek konuklara ikram edeceğim bir yudum baklava, kahve, çay…
Yenilikleri; bayram tatillerini bir yere kaçmak, seyahat etmek görenlerin gerekçeleri de çok sağlam. Köyümde kimse kalmadı! Akrabaların çoğula konuşmuyoruz. Artık kimse birbirini tanımıyor.
Hızla değişen, dönüşen toplumumuzun ortak kaderi; her daim; İNSAN! Beklediğimiz yerde de, gittiğimiz yerde de; hoşnut kalmak, hoş tutulmak, kısacası bir parça huzur, eğlence aramıyor muyuz?
Bu huzurun, hoşluğun nerede olduğu pek de önemli değil. Bir köy, kasaba, ilçe veya tatil yeri! Bizim ruhsal durumumum, beklentilerimiz ne kadar gerçekçi? Kararlılığımız, özgün yaşamımız, doğallıkla mı, yoksa yapaylıkla mı besleniyor?
Bütün bu konuşmanın ardındaki gerçek; bayramı, bayram zamanını bir parça irdelemektir. Eğer ki tercih ettiğimiz bayram veya tatil; bize aitse, onu hak etmiş, içinde olmanın sağlıklı huzuru sağlamsa; korkmayın; her yerde bayram, her yerde hoşluk, barış, sevgi var demektir…
Değerli dostlar; eskiyi savunanlar, yeninin öncüleri; viran bir evde, konu komşu bekleyenlerden tutun da, en pahalı otellerde her şey dâhil tatilin keyfini sürenler; hepinizin bayramı kutlu olsun.
